*محمد نمازی
ازخانه ات فراری بودم.
مدتی درسیاهی ها پرسه می زدم.
به خانه ات آمدم.
وقتی تو را دیدم که به اندازه ی عمر من بر در خانه منتظر ایستاده ای . . .
خدایا من برگشتم!
شنیدم شب جمعه ها، دو دستت را به رحمت و عطیه گشوده ای،
وقتی گرمای آغوشت را چشیدم . . .
خدایا من برگشتم!
مرگ یادم رفته بود.
وقتی مرده ای را بر سنگ غسال خانه دیدم وصدای تیک تیک ساعت را شنیدم . . .
خدایا من برگشتم!
دلم پاسبان نداشت.
غیر توآمده وجاخوش کرده بودند.
وقتی باتمام وجود، گندی گناه رافهمیدم . . .
خدایا من برگشتم!
کور رنگی داشتم
. . . یارنگ نور در مدادرنگی هایم گم شده بود،
وقتی درسحری ازمیهمانی ات، نورانی ترین نورت را طلب کردم وتو مهربانی کردی . . .
خدایا من برگشتم!
فکر می کردم دیگر پا ندارم. یا پا نداشتم.
فکر می کردم دیگر راه را پیدا نمی کنم.
فکر می کردم مادری نیست که راهم ببرد.
وقتی به وسیله ی بهترین دوستانت دو دستانم را گرفتی و برگرداندی ام،
خدایا من برگشتم!