*محمد امین آجرلو
دوران دانشجویی فرصتی است طلایی که از آن می توان به دو صورت استفاده نمود. اول اینکه نیات و اهداف را به گونه ای تنظیم کرد که مایه تعالی روحی و فکری و آمادگی معنوی و مادی برای کل زندگی باشد و نوک پیکان زندگی را به سمتی بچرخاند که انسان لحظه به لحظه به تعالی نزدیکتر کند.
اما صورت دوم این است که نیات و اهداف بگونه ای باشد که نقطه عطف زندگی به سمت سیاهی و تباهی و انحراف و بازیچه شدن باشد. راهی که اغلب کسانی که پا در آن می گذارند تا آخر راه می روند و روز به روز از حقیقت فاصله می گیرند.کوته نگری و کوته فکری در فعالیت های دانشجویی این است که خیال کنیم کار و شعار و رفتار ما محدوده اثرش تنها در محیط تحصیل خودمان است.
در بسیاری از موارد شعارها و فعالیت ها و موضع گیری ها آثار و نتایج کوتاه مدت و بلند مدت فراوانی به همراه دارند کما اینکه شعار جامعه مدنی و گفت و گوی تمدن ها و... در دهه قبل به عنوان چراغ سبز قدرت اول منطقه خاورمیانه به دولتهای حریص و مستکبر دنیا، باعث دست اندازی های متعددی به این منطقه شد که وضعیت امروز افغانستان و عراق نمونه بارز آن است. شاید کسی فکر نمی کرد که موضع گیریها و شعارها بعضا کار را به این جاهای باریک بکشاند!
امروز هم در دانشگاه کسانی که شعار آزادی را مطرح می کنند (البته بدون تعریف دقیق) باید دقت کنند که محدوده اثر این حرف و شعار تا کجاست؟ و از آنجا که ادعایشان هم این است که در کشور ما آزادی وجود ندارد، می توان فهمید که منظورشان از آزادی آن آزادی مدنظر حضرت امام(ره) و آن آزادی که مردم برای رسیدن به آن انقلاب کردند، نیست. بلکه منظورشان آزادی لیبرالی است.
بد نیست کمی عمیق شویم و ببینیم ادعای نبود آزادی و دموکراسی در کشور و نقد غیر منصفانه و بدون ارائه راه حل به همراه تخریب کسانی که اصلا اهمیت ندارد که چه کسی باشند، شایعه پراکنی و پراکندن روح بحران و آشوب و نا امیدی و رخوت(ما می میریم!) در فضای داخل کشور به چه قیمتی تمام خواهد شد؟!یکی از مهمترین مشکلات مجموعه های فعلی دانشجویی ترسیم نکردن دقیق هوشمندانه اهداف و آرمان ها و برنامه های بلند مدت و کوتاه مدت است. شان دبیر و مسول هرتشکل این است که این اهداف و آرمان ها و برنامه ها را تنظیم و تبیین نماید. و نبود آن باعث روزمرگی وجزئی نگری خواهد شد.
تاریخ 150 سال گذشته کشور ما نشان می دهد همواره کسانی که در مقابل دین و ایمان مردم ایستدند و روی خوش به دشمنان این ملت نشان دادند(دشمنانی که چشم و طمع آنها هم به منابع مادی ملت بوده و هست و هم به روحیه معنوی و ایمانی مردم) سرنوشت و سرانجام خوبی نداشتند(شاه های قاجار و پهلوی و امثال بنی صدر و...)
و برعکس هر کسی که برای خدا و اسلام عزیز کار کرده و از زندگی خودبرای آن مایه گذاشته آگاهانه هم مردم به سوی او روی آوردند(امثال مدرس و امام(ره) و بهشتی و رجایی و باهنر و..) واقعیت اینست که هیچ کس از این قاعده مستثنی نیست و ما هم مستثنی نیستیم که اگر کار ما و تلاش ما و درس خواندن ما صبغه خدایی نداشته باشد و از ناخالصی ها به طور کامل پاک نشده باشد، به هیچ هدفی نمی رسد.
به یاد داشته باشیم که ”تمام جهان در انتظار به ثمر رسیدن کامل انقلاب ما است.“