* احسان اقارضایی
نکته ای که معمولا در بررسی انقلاب اسلامی، مورد غفلت واقع می شود این است که انقلاب اسلامی ایران، با دیگر انقلابهای جهان (از قبیل انقلاب کبیر فرانسه) تفاوت عمده ای دارد و تفاوت عمده ی آن از نوع بینش و نگرش خاص او به جهان نشات می گیرد. بینش و نگرشی که مبنایش خدامحوری است.
انقلاب اسلامی ایران، انقلابی است که در قوانین فردی و اجتماعی آن، پروردگار عالم، حرف اول و آخر را باید بزند.
این انقلاب به لطف خدا و بهره مندی از سنت های امداد الهی خاص مؤمنان و البته به همت یارانش باقی می ماند و باید بماند تا برنامه ی تاریخی و جهانی خویش را به بار نشاند.
باقی ماندن این انقلاب بعد از لطف و رحمت خداوند و کمکهای حضرت ولی عصر (عج الله تعالی فرجه) البته نیازمند همت و تلاش فراوان یاران در سایه ی فرامین و دستورهای رهبر آزاده و بلنداندیش است.
مقام معظم رهبری در سال پیش در جمع اساتید و دانشجویان دانشگاه سمنان بعد از فرمودن نکاتی پیرامون تحول و پیشرفت، از شکل گیری »ناتو« گفتند. حرکتی که در صدد کانالیزه کردن هرگونه تحول در جوامع غیر غربی به نفع کارتل ها و تراست هاست و از آن به ناتوی فرهنگی یاد کرده و فرمودند:«… حالا یک ناتوی فرهنگی به وجود آورده اند. این بسیار خطرناک است. البته حالا هم نیست؛ سالهاست که این اتفاق افتاده است. مجموعه ی زنجیره ی به هم پیوسته ی رسانه های گوناگون،که حالا اینترنت هم داخلش شده است و ماهواره ها و تلویزیون ها و رادیوها در جهت مشخصی حرکت می کنند تا سررشته ی تحولات جوامع را برعهده بگیرند.حالا که دیگر خیلی هم آسان و روراست شده است«1.
در همین سخنرانی، مقام معظم رهبری به این موضوع اشاره فرمودند که انقلاب های مخملی، چگونه در قفقاز و اروپای شرقی چون گرجستان و اوکراین و... باعث عملی شدن نقشه های دشمن ملت شد و حرکت جامعه و سکان فکری اش را به کلی از دست نخبگان ملت خارج کرد.
مبادا... مبادا خدای ناکرده مانند تهاجم فرهنگی که روزی ایشان اشاره کردند و برخی -که انگار سیاهی عینکهای دودی شان مانع دیدن آن می شد- آن را انکار می کردند، انقلاب های مخملی نیز نادیده گرفته شود.
افسوس و صد افسوس که «شبیخون فرهنگی» کار خود را کرد و شعار «توسعه» (بدون توجه به مبنای فکری آن) جامعه را با فرهنگ منحط غرب گره زد و این موریانه ی لانه کرده در ساختار مدیریت، جزء جدانشدنی «پیشرفت» به شمار رفت. کارگزاران این توسعه، جامعه را سوار بر قطاری می کردند که ایستگاه آخرش همان منجلاب فرهنگ منحط «لیبرال-دمکراسی» است.
». . . گفتند تهاجم فرهنگی نیست. بعد که قبول کردند تهاجم فرهنگی هست، به دنبال بحث های ذهنی رفتند: تهاجم یعنی چه؟، فرهنگ یعنی چه؟، فرهنگ چه چیزی را شامل می شود و چه چیزی را شامل نمی شود؟، ... ؛ ما به اینها چه کاری داریم؟ (البته تا یک حدی بحث های نظری لازم است، نه اینکه انقدر آن را بیهوده کش دهند تا کار از کار بگذرد). نقل می کنند قدیم ها در یک شهری، یک سینما درست کرده بودند. یک عده ای رفتند پیش عالم شهر -که آدم گوشه گیری بود- تا وادارش کنند که با این سینما مخالفت کند. گفتند:آقا در این شهر سینما ساخته اند، شما یک اقدامی بکنید. عالم یک فکری کرد و گفت: حالا ببینم این سی نُماست یا سی نَماست یا سِی نماست، کدام است؟ . . .« 2.
به هر حال، آن چه که ما به آن نیاز داشتیم و داریم، این است که نقشه ی جامع توسعه و پیشرفت کشورمان را بر اساس جهان بینی اسلامی و برای انسانِ در منطق اسلام، طراحی کنیم. ضرورتی که همچنان عملی نشده است. تکلیفی که هنوز بر زمین مانده است.
آیا فرصت آن نیست که از خواب برخیزیم و غبار مهجوری از چهره ی تعالیم اسلام برداریم؟ تعالیم اسلام، تا کی باید بر زمین بماند و اجرایی نشود؟
آن قدر تعلل کرده ایم که عده ای نادان (یا بیمار و مغرض) گمان برده اند، اسلام توانایی سامان دهی زندگی اجتماعی انسان را ندارد! کسانی که نه اسلام را می شناسند و نه غرب را. کسانی که هیچ پیوندی با انقلاب ملت مؤمن ایران و با آرمان های این نظام الهی ندارند. کسانی که نمی خواهند پیشرفت های نظام جمهوری اسلامی را ببینند.
»ما پیشرفت داشتهایم و در این ریزش و رویشى که نظام اسلامى دارد، مجموعاً رویش ما از ریزشمان بیشتر بوده است و پیش رفتهایم؛ علاوه بر اینکه در میدانهاى گوناگون دیگر، پیشرفتهاى زیادى داشتهایم؛ ولى همچنان کار در ابتداى خود قرار دارد.
ما اولِ راهیم؛ ما ابتداى راهیم. اولاً باید نظام را از لحاظ مبانى معرفتىاش کامل کنیم. ثانیاً بناى نظام را باید بر اساس آن مبانى معرفتى کامل کنیم؛ یعنى نظام اسلامى، دولت اسلامى و کشور اسلامى، هر کدام مترتب بر همدیگر است؛ اینها همه یکسان و یک چیز نیستند. تا کشور، اسلامى بشود، ما خیلى کار داریم. تا مکارم اخلاق اسلامى و دانشگاه اسلامى - همین توقعاتى که شما دارید و آرزوهاى بلندى که به حق در نسل جوان ما هست - تحقق پیدا کند، راه طولانىاى داریم. اینکه میگویم اول کار هستیم، یکى از نشانههایش این است.
و از طرف دیگر، این فکر، فکرى نیست که در چهارچوب حصار جغرافیایى یک کشور بگنجد و بتواند بماند؛ این، به طور طبیعى باید انتشار پیدا بکند و عقبهى عاطفى و فکرى ملتها را براى خودش کسب کند. البته از اول انقلاب، موارد متعددى از این را ما دیدهایم و پیش آمده است؛ امروز هم همین است؛ منتها احتیاج دارد که این عقبه، هر چه بیشتر استمرار داشته باشد.
براى اینکه ما بتوانیم به این آیندههاى مطلوب برسیم، احتیاج به نسل جوانِ باهمتِ پُرانگیزهى مؤمنِ تلاشگرِ کاردانِ راهبلد داریم«3.
کمی انصاف به خرج بدهیم. آیا ما آن جوان هستیم؟ آیا ما کسی هستیم که بتواند این راه صعب العبور را بپیماید؟ چقدر برای خدا قیام کرده ایم؟ چقدر در جهت پیاده ساختن تعالیم اسلام در زندگی (حداقل فردی) خود تلاش کرده ایم؟
ما امروز در چه مختصاتی قرار داریم؟ آیا جایگاه تاریخی خویش را شناخته ایم؟ آیا اهمیت وظیفه مان را درک کرده ایم؟ آیا خود را آماده نموده ایم؟
»مسئولیت شما سنگین است؛ هم باید درس را بخوانید، هم محیط سیاسىتان را بشناسید، هم روى محیط سیاسى اثر بگذارید و هم خودتان را از لحاظ فکرى و روحى آماده کنید براى فردایى که بلاشک وزنِ این نظامِ متکى به معنویت - یعنى نظام جمهورى اسلامى - در معادلات جهانى بینالمللى، ده برابر امروز خواهد شد.
مطمئن باشید که ما چنین روزى را در پیش داریم و شما جوانهاى امروز، آن روز را خواهید دید«4.
به هرحال، فراموش نکنیم که قرار نیست ناگهان انفجاری رخ دهد و بعد از آن همه چیز اسلامی شود! ما خودمان باید حرکت کنیم. ما باید بخواهیم. که اگر این طور شود، هدایت آسمان را نیز به همراه دارد.
فراموش نکنیم که ظهور، آمدنی نیست. ظهور، مختصاتی است که باید رفت و به آن رسید. اگر ما آمادگیِ پذیرش اسلام را پیداکنیم، تازه اولین شرایط ظهور را فراهم کرده ایم.
آیا نمی خواهیم به پا خیزیم؟!
یادمان نرود که زمان در حال گذر است.
مبادا دیر شود . . .
پی نوشت ها:
1و2. در جمع دانشجویان دانشگاه های سمنان؛ 18 آبان 1385
3و4. در جمع نمایندگان تشکل های مختلف دانشجویی؛ 25 مهر 1385