قیصر امین پور معروف بود به اینکه از مصاحبه گریزان است. اما رسانه ها مگر می توانستند از نام او بگذرند؟
شاعر «تنفس صبح»، روزی «در کوچه ی آفتاب»، مقابل «آینه های ناگهان» نشست و دید که «گل ها همه آفتاب گردانند». او این اواخر «دستور زبان عشق» را سرود و . . .
روز سه شنبه هشتم آبان، دوباره رسانه ها به سراغ او رفتند. اما این بار، نه برای مصاحبه که برای سوگواری. و این عادت روزگار است . . .
قیصر امین پور در اردی بهشت ماه 1338 در گتوند خوزستان به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی خود را در زادگاهش گذراند و دوره ی راهنمایی و دبیرستان را در دزفول به پایان برد. سال 57 در رشته ی دامپزشکی دانشگاه تهران قبول شد. اما یک سال بعد انصراف داد و به دانشکده ی علوم اجتماعی رفت. همان سال دوستانش را در تشکیل حلقه ی هنر و اندیشه ی اسلامی یاری داد. سیدحسن حسینی، سلمان هراتی و دیگر دوستانش، همگی از رویش های انقلاب بودند. با پیوستن ساعد باقری و عبدالجبار کاکایی و سهیل محمودی و علیرضا قزوه به آنان، حوزه ی هنری سازمان تبلیغات اسلامی بنا گذاشته می شود.
رساله ی دکترای او در رشته ی زبان و ادبیات فارسی در سال 1376 به پایان رسید. «سنت و نوآوری در شعر معاصر» عنوان رساله ای بود که با راهنمایی استاد شفیعی کدکنی انجام شد.
او که از سال 1368 در دانشگاه الزهرا تدریس می کرد، در سال 1370 به عنوان استاد دانشگاه تهران نیز شناخته شد.
دردی بزرگ اما پس از یک سانحه ، همراه دائمی او شد. او هر از چندگاه، بستریِ بیمارستان می شد و دوستان را در التهاب و ترس می انداخت که مبادا . . .
آری!
در برگ ریزِ درد، لگدکوب می شوی
سروی، ولی تکیده تر از چوب می شوی
با گیسوان سربی و آن چهره ی صبور،
داری شبیه حضرت ایوب می شوی
قانونِ عشق سوختن است و به قدرِ درد،
محبوبِ آستانه ی محبوب می شوی
مانند آفتاب دلم سخت روشن است
من خواب دیده ام . . . به خدا خوب می شوی!
. . . دوستانش این گونه در بیمارستان بر سر بالینش امیدوار می ایستادند. اما قیصر، این بار که به بیمارستان می رفت، تابِ ماندن نداشت.
قیصر شعر معاصر، در حالی که چهل و نهمین آبان ماه عمرش را سپری می کرد، بعد از تحمل سال ها درد از دنیا رفت.
اهالی شعر به سوگ یکی از بزرگترین سرداران این جبهه نشستند و همه اشک های شفیعی کدکنی را برای او به یاد دارند.
رفتن او، «آقا» را هم داغدار کرد که « . . . او شاعری خلاق و برجسته بود و همچنان به سمت قله های این هنر بزرگ پیش می رفت».
شعرهای صفحهی «مرا معلم عشق تو شاعری آموخت» این شماره تماماً از اوست؛ او که بیش از این ها بر گردن شعر معاصر حق دارد. و کیست که این را نداند؟
*گلدان خالی
سراپا اگر زرد و پژمرده ایم
ولى دل به پائیز نسپرده ایم
چو گلدان خالى، لب پنجره،
پر از خاطراتِ ترک خورده ایم
اگر داغ دل بود، ما دیده ایم
اگر خون دل بود، ما خورده ایم
اگر دل دلیل است، آورده ایم
اگر داغ شرط است، ما برده ایم
اگر دشنه ى دشمنان، گردنیم
اگر خنجر دوستان، گرده ایم
گواهى بخواهید، اینک گواه
همین زخم هایى که نشمرده ایم!
دلى سر بلند و سرى سر به زیر
از این دست عمرى به سر برده ایم
*الفبای درد
الفبای درد از لبم می‌تراود
نه شبنم، که خون از شبم می‌تراود
سه حرف است مضمون سیپاره ی دل
الف. لام. میم. از لبم می‌تراود
چنان گرم هذیان عشقم که آتش،
به جای عرق از تبم می‌تراود
ز دل بر لبم تا دعایی برآید
اجابت ز هر یاربم می‌تراود
ز دین ریا بی نیازم، بنازم
به کفری که از مذهبم می‌تراود
*تنگدلی های آفتابی
گرفته تر ز خزان دلم، خزانی نیست
ستاره بارتر از چشمم آسمانی نیست
به حجم تنگدلی های آفتابی من
مدار حوصله ی هیچ کهکشانی نیست
سزای پاکی ات ای اشک! آستینی نیست
به سربلندی ات ای عشق! آستانی نیست
مرا که شانه ام از حمل آفتاب خم است،
به جز پناهِ دو دست تو سایبانی نیست
به سوگواری این اشک های سرگردان
به غیر چشم سیاه تو نوحه خوانی نیست
به غیر تسلیت چشم های دل سوزت
مرا نیاز تسلی به هم زبانی نیست
*دستور زبان عشق
دست عشق از دامن دل دور باد!
می‌توان آیا به دل دستور داد؟
می‌توان آیا به دریا حکم کرد
که دلت را یادی از ساحل مباد؟
موج را آیا توان فرمود: ایست!
باد را فرمود: باید ایستاد؟
آنکه دستور زبان عشق را
بی‌گزاره در نهاد ما نهاد
خوب می‌دانست تیغ تیز را
در کف مستی نمی‌بایست داد
*قاف
و قاف
حرف آخر عشق است
آنجا که نام کوچک من
آغاز میشود!