(مروری بر پروندهی روشنفکری ایرانی از آغاز تا به امروز)
پیشدرآمد
در سالهای پایانی قرن 17 میلادی، جامعهی فکری-فرهنگی اروپا، انتقال به مختصات جدیدی را تجربه میکرد. واین به دلیل ظهور نویسندگان، روزنامهنگاران و فیلسوفانی بود که خود را متکی به عقل مستقل(منقطع از وحی) و خودبنیاد میدانستند. افرادی که خود را »نمایندگان عصر روشنایی« و روشن اندیش خوانده و دیگران (پیروان ادیان و آیینهای سنتی) را »طرفداران عصر تاریکی« میدانستند.
اینان در زبان فرانسه »انتلکتوئل«(1) یعنی عقلگرا نامیده شدند. »انتلکت «، همان عقل مدرن اومانیستی میباشد. در واقع، انتلکتوئلها منادیان پیروی از عقل اومانیستی و دعوتکنندگان به سرپیچی از تفکر دینی بودند و به ترویج باورهای مدرنیته میپرداختند. بنابراین اگر انتلکتوئلها را »پیامبران مدرنیته« بنامیم، سخنی بیراه نگفتهایم.